Las chanzuns da Pascal èn minimalas, simplas e discretas, però emplenidas cun ritgezza e variaziun: l’univers en in nuschegl, per dir uschia. Per il solit partan ellas da figuras da folk u blues, creschan si sco ina planta rampignanta, ramassond ornaments a dretg e sanester, ina ghitarra da pop en «Da mai se», in eufonium en «Suncoming», dus violoncellos en «Mo sil tschiel», trais vuschs en il «Lindenhof Blues». E mintgatant va la figura a finir en in accord guersch u en ina dissonanza, però senza da tradir l’atmosfera chauda e seraina.
Sin via s’empleneschan las chanzuns cun samples e truvaglias sonoras, cun improvisaziuns e ramurs quotidianas, faschond da Pascal Gamboni in pitschen frar alpin dal grond zambregiader mundial Manu Chao: L’annunzia d’in tren en la staziun da Bellinzona, il chant da «ninna nanna» dal figliol Arino, la litania d’in «Tschibaditschep» onomatopeic.
L'univers da Pascal è dapli che be tuns
Ma l’univers da Pascal sa limitescha betg als suns e tuns, igl è sia poesia che cumplettescha l’ovra. Ina poesia laconica, concentrada, chantada per il solit en ses dialect tuatschin. Ella tanscha da l’observaziun ilarica («nus mirein tier dil tgaun cul fo pisch el sablun») sur l’enumeraziun dals regals da la vita («da me forza, da me ovs, da me cash …») enfin tar la sublima decleraziun d’amur («ple pauc ju less da te e ple biè ju dun da te»). Gea, quella tempra resuna perfin en ils divers tocs nettamain instrumentals.
«Cun me voi begn»
Co chanta il lavurus trubadur rumantsch cun sia vusch grippusa, gist en dus lieus da l’album – «cun me voi begn e quei co è per te»! Betg da sa smirvegliar tar in giuven musicist ch’ha gia passà tantas staziuns en sia vita – las entschattas cun ils Passiunai en il Tujetsch, las aventuras englaisas a Bristol ed a Londra, e lura finalmain la carriera solista che cuzza oramai bunamain diesch onns e che ha purtà el gia sur ils cunfins svizzers ora, gea, enfin sin ina tribuna newyorkaisa! Tut tenor il titel da ses nov album: «Da mai se!»
