(vallader) Aint illa chasa d’art a Cuoira as vezza actualmaing ün’exposiziun cun ouvras dal giuven Alberto Giacometti, üna buna part es ün dialog disegnà tanter il bap Giovanni e seis figl Alberto. Ün’exposiziun chi impreschiunescha e chi commovainta.
Eu sun stat però il plü lönch davant ün pitschen aquarel dal giuven Alberto, pitturà cur ch’el vaiva apaina saidesch o deschset ons. I muossa ün bös-chin da föglias in ün paesagi dal Partens, culuors cleras, sulai, ün’atmosfera ligera, paschaivla. Perche güsta quist pitschen purtret, quai stöglia spiegar. Alberto Giacometti til ha pitturà cur ch’el d’eira scolar ad Aschera e’l purtret es restà ad Aschera, ed uschè til n’haja gnü in meis büro tuot ils quattordesch ons ch’eu sun stat là manader da la scoula. Uschè ha svaglià il bös-chin in mai da tuottas sorts algordanzas ed impissamaints. E tuot in üna jada m’es gnü adimmaint ün verset dal profet Esaja:
Cun algrezcha gnivat vo ad ir oura, in pasch gnivat vo ad esser guidats.
Eu sa cha quai es gnü dit suot tuot otras circunstanzas, ma per mai es quai l’artist giuven chi banduna avant avair fini la scoula, il chantun e chi sieua sia mischiun.
La Klus chi serra la val es bain serrada eir sül purtret, ma il bös-chin para sco crescher sur ella oura ed uschè es ella plütost üna porta averta e cun algrezcha as poja tilla traversar.
Il bös-chin da la vita, seis bös-chin, es amo giuven, pitschen e plain impromischiun. Meis bös-ch da vita es plütost ün dschember vegl, cun da tuotta sorts romma e feridas. Ma eir per quel vala l’impromischiun: In pasch gnivat vo ad esser guidats, eir per l’ultima porta.
It a verer il bös-chin, i vala la paina.