(sursilvan) Jeu seregordel aunc dall’emprema ga che jeu hai udiu a tschintschar dil fegl perdiu. Buc che jeu savess nua ch’igl ei stau e tgi che ha risdau ei, denton sai jeu aunc exact da mes patratgs: In fegl perdiu – sa tgei sort fegl che quei ei? Quei tierm «perdiu» scheva nuot a mi.
Ei sto esser stau cun udir igl entir raquent dil fegl perdiu, ni forsa era pér pli tard che jeu hai lu capiu: Quei fegl perdiu era en verdad in fegl pers. Tals raquens biblics vevan nus beinduras da malegiar da ductrina en in carnet ed igl augsegner sez fageva era ses maletgs leutier. Aschia ei quei raquent semantenius dètg vivs en mia memoria. Jeu quetel bunamein da ver avon egl mes dessegns.
Nossa sfida ei da buc esser vilaus e schalus sco il frar vegl, mobein d’emprender da capir la carezia divina, da sez viver quella carezia infinita, buc mo ella teoria.
In fegl banduna sia casa paterna cun ina pulita ierta ella tastga. En cuort temps sfarlata el quei possess e sto viver en pupira. Lu tuorna el cun cor enriclau, ed il bab beneventa el cun ina ferma strocla. Gie, il bab organisescha schizun ina fiasta pervia da siu retuorn. Quei vilenta il frar vegl ch’ei segidaus a casa ed ha adina barhau.
El carnet deva quei gest pliras scenas da malegiar. Alla fin steva denton il frar vegl da quei dapersei e fageva buc part dalla fiasta. Jeu vess bugen era dau ad el in plaz tier ils auters, forsa vevel jeu schizun malegiau ina sutga vita per el.
Mo era sche jeu mirel oz el text biblic (Lc 15,11 – 32), lu eis ei propi buc scret, tgei ch’il frar vegl fa alla fin. Bein gi il bab ad el in pèr buns plaids, mo sche quels perschuadan il fegl ei buc clar.
Neu dil studi sai jeu denton era ch’il raquent vul illustrar ch’il bab ha ina carezia e misericordia senza cunfins. Quei ei la carezia ch’il Bab celestial ha per mei. E quei ei la carezia – e gliez ei mintgaton pli grev d’acceptar – che Dieus ha pils auters. El careza tuts ed el selegra da saver embratschar mintga singul carstgaun.
Nossa sfida ei da buc esser vilaus e schalus sco il frar vegl, mobein d’emprender da capir la carezia divina, da sez viver quella carezia infinita, buc mo ella teoria.